พระคุณพ่อแม่

"การให้ธรรมะพ่อแม่

เป็นการทดแทนพระคุณ

ที่สูงสุด"

สำนักพิมพ์เอกอนันต์บุ๊ค

Tel : 034-246644

Mobile : , 089-6726781

Fax : 034-246644

email : 96rangjai@gmail.com

บุคคลหรือหน่วยงานใดสนใจจัดพิมพ์หนังสือธรรมะเผยแพร่เพื่อแจกจ่ายเป็นธรรมทานแก่วัด ห้องสมุด โรงเรียน โรงพยาบาล สถานสงเคราะห์ ทัณฑสถาน ฯ หรือใช้ในโอกาสอันเป็นมงคลในชีวิตท่าน เช่น วันเกิด ทำบุญบ้าน กฐิน ผ้าป่า วันขึ้นปีใหม่ งานเกษียณอายุราชการ งานศพ สร้างอุทิศส่วนกุศล สะเดาะเคราะห์ หรือแจกจ่ายในงาน มงคล-อวมงคลต่างๆ

อนึ่ง ทางรสำนักพิมพ์มีความยินดีในกุศลเจตนาของท่านผู้มีใจอนุเคราะห์ช่วยเหลือกล่อมเกลาจิตใจของชาวโลกด้วยกุศโลบายอันพระพุทธองค์ได้ทรงสรรเสริญแล้ว ทั้งนี้ ทางสำนักพิมพ์ขอร่วมอนุโมทนาบุญ โดยให้ความสะดวกในด้านบริการในราคาพิเศษและจัดส่งตามรายการสั่ง ไม่ว่าซื้อน้อย-ซื้อมาก ในกรุงเทพฯ หรือต่างจังหวัด ทางสำนักพิมพ์ยินดีให้บริการแก่ทุกท่าน

จิตเดิมแท้ของเรานั้นทุกคนนั้นมาจากธรรมชาติอันบริสุทธิ์

(สมเด็จโต พรหมรังสี)

ลูกเอ๋ย...ยามที่พ่อแม่ของเจ้ามีอายุมากขึ้น ย่อมมีโรคภัยไข้เจ็บมาเบียดเบียน ความแข็งแรงของร่างกายที่เคยมีก็ลดลง ใจน้อยง่าย ความจำก็เสื่อม ขี้หลงขี้ลืม จิตใจก็หมดความสุขสดชื่น ถึงแม้พวกเจ้าจะคอยเอาใจใส่ดูแลใกล้ชิดสักเพียงใดก็ตาม ก็ไม่อาจช่วยให้พ่อแม่ของเจ้ามีความสุขได้เต็มที่ เพราะพวกเจ้าทุกคนต่างก็มีภาระหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ เจ้าช่วยท่านให้ได้รับความสุขเพียงการให้กินอยู่หลับนอน อันเป็นความสุขทางกายเท่านั้น แต่จิตใจของท่าน หาได้ร่าเริงสดชื่นผ่องใสไม่

เจ้าจงจำไว้ว่า การให้ความสุขแก่พ่อแม่อย่างแท้จริงก็คือ การให้ธรรมะ ด้วยการสอนหลักธรรมง่ายๆให้พ่อแม่ของเจ้า พาท่านไปทำบุญทำทาน สอนท่านให้รู้จักการปฏิบัติบูชา สวดมนต์ ภาวนา แผ่เมตตา ธรรมะจะอยู่ในจิตใจของพ่อแม่เจ้าทุกภพทุกชาติ ถือว่าเป็นการทดแทนพระคุณที่สูงสุด

เจ้าจงจำไว้นะลูกเอ๋ย !...

พระพุทธองค์ตรัสสอนพระมหาคุณอันยิ่งใหญ่ของบุพการีผู้ให้กำเนิดอุ้มชูเลี้ยงดูฟูมฟักจนเติบใหญ่ ...

เราผู้เป็นลูกพึงรู้สำนึกในความกตัญญูกตเวทีที่ทดแทนพระคุณในขณะที่ท่านทั้งสองยังมีชีวิตอยู่...

มิใช่ทรัพย์สินเงินทอง..มิใช่ความเก่งกาจทรนง ...

หรือแม้เราจะควานหาทุกสิ่งจนเจนจบใต้หล้าทั่วแผ่นพื้นปฐพีนี้...

พระพุทธองค์ก็ยังตรัสว่า...ไม่อาจที่จะนำมาทดแทนคุณบุพการีได้เลย ...

แล้วมีสิ่งไหนเล่าที่จะทดแทนได้ ?...

ในกาลนั้น พระตถาคตเจ้าได้เปล่งพระสุรเสียงอันไพเราะ ๘ ประการ ของพรหม ตรัสแด่ปวงชนทั้งหลายว่า.... "เธอทั้งหลายพึงสำเหนียก เราจักแสดงแก่เธอ.....

หากมีบุรุษ หาบบิดาด้วยไหล่ซ้าย หาบมารดาด้วยไหล่ขวา ...

แบกหามหาบนั้นจนผิวหนังแตกทะลุถึงกระดูก ...

จากกระดูกถึงไขกระดูก ...

หาบวนรอบเขาพระสุเมรุเป็นเวลาผ่านไปนับ แสนกัป ...

โลหิตไหลท่วม ข้อเท้า ...

ก็มิอาจตอบแทนพระคุณอันล้ำลึกยิ่งใหญ่ของบิดามารดาได้ ...

หากบุรุษ ปรารถนาให้บิดามารดาพ้นจากทุพภิกขภัย ...

แล่เนื้อตนเอง และบดให้ละเอียด ให้บิดามารดาเป็นอาหาร ...

แม้จักกระทำถึง แสนกัป ...

ก็มิอาจตอบแทนพระคุณอันล้ำลึกยิ่งใหญ่ของบิดามารดาได้ ...

พระคุณพ่อแม่ : แล่เนื้อตัวเองให้พ่อแม่เป็นอาหาร

หากมีบุรุษ เพื่อตอบแทนพระคุณบิดามารดา ...

ใช้มีดคว้านควักดวงตาของตน ออกมาถวายบูชาแด่พระตถาคต ...

แม้จะกระทำนับ แสนกัป ...

ก็มิอาจตอบแทนพระคุณอันล้ำลึกยิ่งใหญ่ของบิดามารดาได้...

หากมีบุรุษ เพื่อตอบแทนพระคุณบิดามารดา ...

ใช้มีดอันคมควักหัวใจของตน โลหิตไหลทั่วพื้นปฐพี ...

มิหวั่นต่อความเจ็บปวด ...

แม้จักกระทำนับ แสนกัป ...

ก็มิอาจตอบแทนพระคุณอันล้ำลึกยิ่งใหญ่ของบิดามารดาได้...

พระคุณพ่อแม่ : ใช้มีดคว้านดวงตาออกมาถวายพระตถาคต

หากมีบุรุษ เพื่อตอบแทนพระคุณบิดามารดา ...

ใช้มีดง้าวศาตราวุธนับแสน เสียบทิ่มแทงจนทะลุปรุพรุนไปทั่วร่าง ...

แม้จักกระทำนับ แสนกัป

ก็มิ อาจตอบแทนพระคุณอันล้ำลึกยิ่งใหญ่ของบิดามารดาได้....

พระคุณพ่อแม่ : มีดง้าวนับแสนเสียบทิ่มแทง

หากบุรุษ. เพื่อตอบแทนพระคุณบิดามารดา ...

ทุบกระดูกตน รีดไขกระดูกเ็ป็นเชื้อไฟจุดประทีปถวายเบื้องหน้าพระตถาคต...

แม้จักกระทำนับ แสนกัป ...

ก็มิอาจตอบแทนพระคุณอันล้ำลึกยิ่ง ใหญ่ของบิดามารดาได้ ...

หากบุรุษ เพื่อตอบแทนพระคุณบิดามารดา ...

กลืนกินลูกเหล็กที่ร้อนระอุ ...

แม้จักกระทำนับ แสนกัป จนทั่วร่างกายลุกเป็นไฟ ...

ก็มิอาจตอบแทนพระคุณอันล้ำลึกยิ่งใหญ่ของบิดามารดาได้...

หากบุรุษ เพื่อตอบแทนพระคุณบิดามารดา ...

เอาร่างฝ่ากระโจนเข้าไปในกองไฟ จนไหม้เกรียมเป็นผุยผง ...

แม้จักกระทำนับ แสนกัป ....

ก็มิอาจตอบแทนพระคุณอันล้ำลึกยิ่งใหญ่ของบิดามารดาได้..."

การทดแทนพระคุณบุพการี

พึงเขียนแสดงพระสูตรนี้ ... (บอกกล่าวและเผยแผ่)

สวดท่องพระสูตรนี้ขอขมากรรมเพื่อบิดามารดา ...

ถวายสักการะแด่พระรัตนตรัยเพื่อบิดามารดา ...

พึงรักษาศีลอุโบสถเพื่อบิดามารดา ...

พึงบำเพ็ญทานเพื่อบิดามารดา ...

พึงชี้แนะธรรมะแด่บิดามารดา ...

หากประพฤติปฏิบัติได้เยี่ยงนี้ ย่อมได้ชื่อว่าเป็นบุตรกตัญญู...

หากไม่ประพฤติเยี่ยงนี้ ย่อมไม่อาจพ้นนรกโลกันต์ " ...

ปวงชนทั้งหลาย เมื่อได้สดับรับฟังพระพุทธดำรัสถึงความยิ่งใหญ่ ของพระคุณบิดามารดาเช่นนั้น ...ต่างหลั่งน้ำตาด้วยความปวดร้าวใจ ดุจดังมีดกรีด ด้วยมิอาจคิดหาวิธีได้ ...

ต่างพร้อมเพรียงกันกราบทูล พระผู้มีพระภาคเจ้าด้วยความละอายและเกรงกลัวต่อบาปในสังสารวัฎ ว่า....

" ข้าแต่พระโลกนาถเจ้า พวกข้าพเจ้าทั้งหลายเป็นผู้บาปยิ่งนัก จักกระทำเยี่ยงไรจึงจะสามารถตอบแทนพระคุณอันยิ่งใหญ่ลึกซึ้งของ บิดามารดาได้ ? "

พระผู้มีพระภาคเจ้าได้ตรัสแก่สาวกทั้งหลายว่า...

"หากปรารถนาจักตอบแทนพระคุณบิดามารดา....

ขึ้นบนสุด

พระโอวาทพระพุทธจี้กง :

ลองมองที่มือของตนเอง แล้วนึกถึงมือของมารดาตัวเอง หยาบกร้านกว่าเราสักกี่เท่า เคยลูบ เคยจูบ เคยคลำฝ่ามือของท่านมิได้ใหญ่หรือเล็กไปกว่าเรา แต่สามารถเลี้ยงดูเราจนเติบใหญ่ ให้การเพาะบ่มอบรมด้วยมือสองข้าง อาบเหงื่อต่างน้ำ ลองมองดูเท้าของตนเองเหมือนกับที่พ่อแม่มีหรือไม่ ? ...

สองเท้าของพ่อแม่ทำเพื่อใคร สองมือสองเท้าขยันหมั่นเพียรเพื่อให้การเลี้ยงดูบุตร มือเท้าคู่นี้บาดเจ็บมาเท่าใด ทนทุกข์มาเท่าใด เคยรู้เคยเข้าใจหรือไม่ ? ...

เมื่อดูจากกาลก่อน การปฏิบัติบำเพ็ญของลูกกตัญญูในสมัยโบราณ หากมาเทียบกับเราในปัจจุบันยิ่งห่างกันนัก หากเรายังปฏิบัติตนอยู่เช่นนี้ ถือได้ว่าเป็นลูกอกตัญญูที่สุดในสมันนั้น ...

ความกตัญญูเป็นพื้นฐานของมนุษย์ ไม่ว่าคัมภีร์ใดจะมากมายก็มิสามารถจะจารึกความลึกซึ้งของมันได้หมด ...

มันเป็นพื้นฐานเป็นรากอยู่ในจิตใจของมนุษย์ ต้องอาศัยการปฏิบัติ มิใช่เพียงการสำนึกเท่านั้น ...

ความกตัญญูมิใช่ร้องไห้ต่อพ่อแม่แล้วสำนึกว่าผิดไปแล้วแค่นั้น ความกตัญญูมิใช่ให้พ่อแม่ได้กินอิ่มหนำ 3 มื้อเท่านั้น ...

ความกตัญญูมิใช่ให้แค่ความสบายอกสบายใจแก่พ่อแม่เท่านั้น หรือความกตัญญูมิใช่ต่างๆ นานามากมายที่จารึกไว้ในคัมภีร์เท่านั้น ...

แต่ความกตัญญูสามารถปรากฏได้ในจิตใจของเราเอง... ในการกระทำของเรา ...

ลองพิจารณาตัวเองซิ... วันนี้ทำให้พ่อแม่ต้องเจ็บปวดรวดร้าวใจบ้างหรือไม่ ... วันนี้ต้องทำให้พ่อแม่เป็นกังวลต่อเราหรือไม่ ... วันนี้เคยทำให้พ่อแม่ได้ยิ้มแย้มแจ่มใสออกมาได้แล้วหรือยัง... แล้วรู้หรือไม่ว่าความกตัญญูต้องเริ่มจากจุดไหน...

ลองรำลึกย้อนถึงใบหน้าที่มีแต่ความเมตตาในจิตใจของผู้เป็นพ่อและแม่ ... นึกถึงร่างกายของท่านที่เคยหนุ่มแน่นกำยำ และค่อยๆ แก่ชราลงด้วยการทำงานหนัก ใช้แรงงานแลกเงิน จับจ่ายใช้สอยในครอบครัวโดยไม่รู้จักเหน็ดจักเหนื่อย ...

นึกถึงคำพูดกล่าวสอนคำแล้วคำเล่าที่เตือนเราอย่างที่หาคณานับไม่ได้ ...

กี่ครั้งที่ท่านต้องโมโหเพราะเรา ...

กี่ครั้งที่ท่านต้องหลั่งน้ำตา ...

ความปวดร้าวในอกของผู้เป็นพ่อเป็นแม่มิเคยถ่ายทอดให้ลูกได้รับรู้ ...

สีหน้าที่แสดงออกทุกวันเพื่อให้ลูกแจ่มใส เติบโตขึ้นมาเป็นคนดีมีมโนธรรมสำนึก มีจิตใจที่ระลึกถึงคุณคน ...

ถึงแม้จะไม่ได้รับการตอบแทนจากลูก แม่ก็ยังคงมีจิตใจอย่างเช่นนั้นเรื่อยไป กาลเวลาทำให้ท่านแก่ชราลง ...

เราเคยนึกรังเกียจในความแก่ชราของพ่อแม่เราหรือไม่ ? ...

ในจิตใจส่วนลึกเคยนึกละอายใจที่มีพ่อแม่หน้าตาไม่สะสวยหรือไม่ ...

ในจิตใจของเราเคยรังเกียจดูแคลนว่าท่านเป็นผู้ที่ยากจน เป็นผู้ที่ไม่มีประโยชน์แล้วหรือสำหรับเรา ในจิตใจส่วนลึกนั้นหากมีให้ถอนรากถอนโคน เอาความนึกคิดเหล่านั้นออกไปเสีย ปฏิบัติตนปฏิบัติตัวเป็นคนใหม่ ใส่รากธรรมแห่งความกตัญญูลงไปให้เต็มที่ ปฏิบัติจิตใจแห่งความกตัญญูต่อคุณพ่อคุณแม่จนสุดความสามารถในขณะที่ท่านยังมีชีวิตอยู่ ...

อย่ารอที่จะโอบกอดพ่อแม่ในขณะที่ท่านเสียชีวิตไปเสียแล้ว แล้วสำนึกว่าไม่ได้ดูแลไม่ได้เอาใจใส่ เมื่อนั้นก็สายเกินไป....