ตอนนี้อาตมาจะเล่าเรื่องสัตว์ 6 ประเภทให้ฟัง
ประเภทที่ 1 วัวควาย
ในสมัยโบราณวิทยาการไม่ก้าวหน้า สวรรค์เมตตาให้วัว ควาย เป็นสัตว์ช่วยทำไร่ไถ่นา เป็นเพื่อนที่มีคุณที่สุดของมนุษย์ นอกจากนี้ยังให้น้ำนม ช่วยเลี้ยงดูบุตร พอแก่ลงคนก็เนรคุณด้วยการจับไปฆ่ากินเนื้อ ไม่สงสารเขาบ้างหรือ ?
ประเภทที่ 2 ม้า
ม้าเกิดมาเพื่อการเดินทางของมนุษย์บรรทุกของ มิใช่ไว้ในสวนสัตว์ให้คนดูเล่น แต่ปัจจุบันวิทยาการก้าวหน้า ทำให้ม้าหมดหน้าที่ไป
ประเภทที่ 3 แพะ
แพะช่วยถางหญ้าให้กับชาวนา และเป็นการชี้ทิศทางให้กับคนอีก จะได้ไม่เดินทาง ไปในที่มีอันตราย มิใช่เป็นเครื่องสังเวยในงานฉลอง หรือเป็นยาบำรุง
ประเภทที่ 4 สุนัข
ทำหน้าที่เฝ้าดูแลบ้าน เป็นบ่าวซื่อสัตย์ที่สุดของมนุษย์ มันจะไม่ทิ้งนายของมันไปเพราะความมีจนของนายแต่
กลับไม่เห็นใจมัน กลับเอามันไปทำ "เนื้อสวรรค์" "เนื้อแดดเดียว" เอ้อ .น่าสงสาร เนื้อหมานั้นมันอร่อยจริงหรือเปล่า
ถ้าหากเอาเนื้อของเพื่อนที่ซื่อสัตว์ของเรามากิน แล้วบอกว่าห้อมหอม ละก็ คงไม่ใช่จิตมนุษย์แล้วกระมัง !
ประเภทที่ 5 ไก่
ได้รับหน้าที่ อันสำคัญ ขันในยามเช้าตรู่ ไม่ว่าฝนจะตก ฟ้าร้อง หรือเจ็บไข้ได้ป่วยอะไร มันก็ยังทำหน้าที่ของ
มันไม่รู้จักจบของมัน บำเพ็ญประโยชน์ ให้คนมามากแล้วแต่คนก็เลี้ยงอย่างเป็นล่ำเป็นสัน เพื่อประโยชน์ในทางกอบโกย อย่างนี้จะให้เรียกว่ามีเมตตาหรอกหรือ ?
ประเภทที่ 6 หมู
คนเราไม่ควรเทอาหารที่เหลือทิ้ง แล้วจะให้ทำอย่างไรเล่า ? สวรรค์เลยให้หมูรับหน้าที่กินของเหลือ (ผลิตปุ๋ย) เพื่อคนจะได้ไม่บาปในการทิ้งขว้างอาหารที่เหลือ
แต่คนเดี่ยวนี้คิดว่าหมูเป็นสัตว์ไม่มีคุณค่า ก็เลยเลี้ยงเพื่อฆ่าเป็นอาหาร ทั้งที่ผิดศีลธรรม ด้วยเหตุนี้กรรมแห่งการฆ่ายิ่งมากขึ้นทุกวัน
ที่เล่ามาทั้งหมดเป็นหน้าที่ และความเป็นมาของสัตว์เลี้ยง อยากให้ผู้คนได้ไตร่ตรองดูให้ดี ๆ
หลายคนคิดว่า เป็ด ไก่ หมู วัว ควาย ฯลฯ สัตว์เหล่านี้เกิดมาเพื่อเป็นอาหาร พูดตามเหตุผลต้องได้รับโทษสนองเป็นอาหารของคน ทำไมจึงบอกว่าคนฆ่าสัตว์ไม่ได้ ?
จะยกตัวอย่างให้เห็น ถ้ามีคนหนึ่งเป็นหนี้เเรา ก็ไม่สามารถฆ่าเขาเพื่อชดใช้หนี้ ควรให้เป็นหน้าที่ของศาล เพื่อชดใช้ให้ตามคำสั่งของศาลสั่ง จิตโพธิสัตว์อาศัยเมตตาเห็นใจเขา ไม่อยากให้วิญญาณรับโทษ ก็เหมือนปฏิบัติต่อผู้พิการ ได้แต่บริจาคด้วยใจรักอย่างเดียว
ผู้บำเพ็ญก็เช่นเดียวกัน ต้องฝึกจิตใจให้มีเมตตากรุณา พุทธจิตจะได้ใสสะอาด ผู้ที่กินเนื้อของวิญญาณบาปเหล่านั้น (สัตว์) โดยไม่ตั้งใจ ก็จะเปื้อนมลทินบาปไปด้วย
ซึ่งมีผลกระทบต่อการบำเพ็ญ ถ้าหากทางมังสวิรัติแล้วทำให้จิตใจใสสะอาด เกื้อหนุนการบำเพ็ญเพียร ผู้ที่ทานเนื้อมาก ๆ จิตใจจะขุ่นมัว เป็นการเพิ่มพูนกิเลสตัณหา ตั้งแต่โบราณมาผู้ที่บำเพ็ญมักตัดสินใจทานเจ เพื่อตัดความอนาถทางโลกีย์