จิตเดิมแท้ของเรานั้นทุกคนนั้นมาจากธรรมชาติอันบริสุทธิ์
สนทนากับ องค์สัมมาสัมพุทธเจ้า
ตอนที่ ๑
สิ่งมหัศจรรย์เกิดขึ้น
กับชีวิตผมโดยบังเอิญ
โดย พ.อ.นพ.พงศ์ศักดิ์ ตั้งคณา
ในขณะที่ชีวิตผมก็สุขบ้างทุกข์บ้าง...
วันไหนมีงานก็บรรยาย... ไม่มีงานก็ศึกษาธรรมะ...
มีวันหนึ่งว่างจากบรรยาย... ผมนั่งที่โต๊ะทำงาน...
และมองไปที่โต๊ะหมู่บูชาเห็นพระพุทธรูป...
ผมก็นึกในใจว่า...
พระองค์เป็นสัพพัญญู... ผู้รู้ทุกสิ่งทุกอย่าง...
รู้เหมือนใบไม้ทั้งป่า... แต่มาสอนมนุษย์เพียงใบไม้กำมือเดียว...
จากการศึกษาธรรมะของพระองค์...ซึ่งเขียนไว้ในตำรา
มนุษย์ยังได้ประโยชน์มากมายถึงเพียงนี้...
ถ้าเราได้มีโอกาสสนทนากับพระองค์จริง ๆ...
พระองค์คงได้สอนเราเหมือนสอนคนสมัยพุทธกาล...
ซึ่งสอนสั้น ๆ...คนสมัยนั้นก็ได้บรรลุธรรมเป็นโสดาบัน
หรือพระอรหันต์กันมากมาย...
เราจะโชคดีเหมือนคนเหล่านั้นไหมหนอ...
ในขณะนั้นก็รู้สึกขึ้นมาว่า ...พระองค์ได้ตอบมาว่า...
ได้! ถ้าเจ้าตั้งใจจริงๆ...
ผมดีใจ... แล้วจึงตั้งจิตขอปัญญาจากองค์สัมมาสัมพุทธเจ้า...
และขอให้ผู้ช่วยวิทยากรของผม...
เป็นผู้อัญเชิญพระองค์ลงร่างเพื่อศึกษา...
หลังจากนั้นเธอก็ตั้งจิตสักพักหนึ่ง...
เธอลืมตาขึ้นมองมาที่ผมด้วยสายตาที่เป็นประกาย...
ลำตัวตั้งตรง... ท่าทางสง่างาม... และน้ำเสียงที่เปี่ยมด้วยเมตตา...
ผิดไปจากผู้ช่วยที่ผมรู้จัก...
แล้วสิ่งที่ผมคิดไม่ถึงก็เกิดขึ้น...
ผมได้เริ่มสนทนากับพระองค์ด้วยความดีใจครับ...
หมอพงศ์ศักดิ์ :
ถ้ากระผมจะขอศึกษาธรรมะจากพระองค์...
และจะเขียนหนังสือสักเล่มหนึ่งด้วยตัวของผมเอง...
โดยตั้งชื่อหนังสือเล่มนี้ว่า..."สนทนากับองค์สัมมาสัมพุทธเจ้า"
พระองค์จะเห็นเป็นประการใดครับ ?...
องค์สัมมาฯ :
การเผยแผ่ธรรมะก็ดีอยู่แล้ว...
ทำแล้วต้องไม่เป็นทุกข์นะ...
ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับเจ้า...
เจ้าต้องยอมรับให้ได้...
เจ้าต้องพิจารณาคำพูดทุกคำที่เขียนลงไป...
อย่าสักแต่ทำให้มันผ่านไป...
เจ้าต้องมีจิตสำนึกที่ดีในการทำ...
เจ้าต้องมีเป้าหมายว่า...
เจ้าจะทำเพื่ออะไร ?...
หมอพงศ์ศักดิ์ :
ผมคิดว่า...จะทำเพื่อเป็นการเผยแผ่ธรรมะที่ดี...
เข้าใจง่าย... และสามารถนำไปใช้ได้จิงในการดำเนินชีวิต...
มนุษย์จะได้รู้ว่า...สิ่งใดที่ทำให้เกิดทุกข์...
จะได้รู้ทุกข์... และวางทุกข์ได้...
ความสุขที่แท้จริงก็จะตามมาเองครับ...
องค์สัมมาฯ :
เจ้าคิดทำอะไรในสิ่งที่ดี... ก็ดีทั้งนั้น...
ขึ้นอยู่กับเจตนาของผู้ทำ...
ถ้าเจ้าตั้งใจทำดี... ย่อมดีแน่นอน...
ถ้าใครเห็นประโยชน์แล้วนำไปใช้...
ก็ดีกับชีวิตเขาเอง...
ถ้าใครไม่เห็นประโยชน์ก็เรื่องของเขา...
เพราะทุกคน...ย่อมเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้กับตัวเองเสมอ...
หมอพงศ์ศักดิ์ :
ผมคิดว่า...คนไทยยังได้ประโยชน์จากธรรมะของพระองค์น้อยมาก...
เงิน และ วัตถุ... กลับมีผลต่อการดำเนินชีวิตของมนุษย์ในปัจจุบันนี้...
พระองค์คิดว่า... เงิน และ วัตถุ...
จะให้ความสุขที่แท้จริง...ได้หรือไม่ครับ ?...
องค์สัมมาฯ :
ถ้ามนุษย์ไม่เข้าใจความสุขที่แท้จริง...
มนุษย์ก็ไม่มีความสุขที่แท้จริง...
ถ้าจะถามว่า...
จริงๆ แล้ว... เงินทอง ที่อยู่อาศัยนั้น...
อาจให้ความสุขได้ก็จริง...
แต่เป็นความสุขที่ให้ร่างกาย...
ซึ่งร่างกายของมนุษย์แต่ละคน...
ก็ไม่ต้องการอะไรมากมาย...
แต่มนุษย์....
ก็คิดที่จะหาอะไรมาปรนเปรอร่างกายของตนเอง...
โดยที่ไม่เคยถามตนเองเลยว่า... เท่าไรจึงจะพอ...
ชีวิตมนุษย์จึงมีแต่ความวุ่นวายไม่รู้จักจบสิ้น...
เพราะคำว่า... "ไม่รู้จักตนเอง... จึงไม่รู้จักพอ..."
มนุษย์เกือบทุกคนรู้ว่า...
ตนเองมีส่วนประกอบไปด้วย...ร่างกายและจิตใจ...
แต่จะมีมนุษย์สักกี่คนที่รู้ว่า...
ส่วนประกอบของจิตใจก็มี ๒ ส่วนด้วยกัน...
ส่วนที่ ๑... จิตสังขาร (ใจอารมณ์)
ส่วนที่ ๒... จิตวิญญาณ (พุทธจิต)
มนุษย์ส่วนใหญ่ทำเพื่อร่างกาย...
ส่วนจิตใจ... มนุษย์ให้ความสำคัญน้อย...
และในส่วนของจิตใจนั้น...
ซึ่งมนุษย์ให้ความสนใจน้อยอยู่แล้ว...
ยังย่อยเป็นจิตสังขาร... และจิตวิญญาณ...
มนุษย์ก็สนใจเฉพาะจิตสังขาร... (ใจอารมณ์)
มนุษย์แทบไม่เคยสนใจในเรื่องของจิตวิญญาณเลย...
ทั้งๆ ที่จิตวิญญาณเป็นอมตะ...
เพราะเป็นพลังงาน... ไม่สูญไปไหน...
เก็บข้อมูลไปตลอดทุกภพทุกชาติ...
ส่วนจิตสังขาร (ใจอารมณ์) จะสูญไปพร้อมร่างกาย...
ถ้าเจ้ารู้จุดหมายปลายทางของชีวิตที่แท้จริง...
เจ้าคงไม่ปรนเปรอแต่ร่างกายเพียงเท่านั้น...
เจ้าคงให้ความสนใจกับจิตใจของเจ้าด้วย...
เพราะในส่วนจิตใจของเจ้ามีจิตวิญญาณ...
ซึ่งจิตวิญญาณนั้นเป็นอมตะ... อยู่ไปตลอดกาล ...
มนุษย์ทุกวันนี้...
ดำเนินชีวิตเหมือนตาชั่ง...เอียงไปแต่ด้านร่างกาย...
จิตใจไม่มีน้ำหนัก...
และในส่วนของจิตใจ...
มนุษย์ก็สนใจเฉพาะเรื่องจิตสังขาร (ใจอารมณ์)...
ส่วนจิตวิญญาณ... มนุษย์ก็ไม่เคยสนใจ...
หรืออาจพูดว่า...
มนุษย์ไม่รู้จักเลยด้วยซ้ำ...
ถ้าดำเนินชีวิตโดยให้จิตสังขารของเจ้ามีความสุข...
และ จิตวิญญาณของเจ้าก็มีความสุขด้วย...
จะดีกว่าไหม ?...
