ละกรรมปาก
ปล่อยสัตว์ทางปากเป็นมหากุศล
พระโอวาทพระกษิติครรภโพธิสัตว์นำพาวิญญาณหมูมาเป็นประจักษ์หลักฐาน กินเนื้อเขาต้องชดใช้เขาเช่นกัน
พระกษิติครรภ์โพธิสัตว์ :
“ในวันนี้ได้รับโองการมา จงใช้โอกาสนี้ลบล้างหนี้กรรม”วิญญาณหมู : “ฮือๆๆ...
ข้าไม่มีอะไรจะพูด ข้าต้องการชีวิตของพวกแก ชีวิตเท่านั้น พวกแกกินเลือดเนื้อของข้า !...
อย่ามาจับตัวข้า อย่ามาแตะต้องข้า ไป ! ถอยไปให้พ้น !
ยามที่พวกแกกินข้า พวกแกรู้บ้างไหมว่าข้าเจ็บปวดแค่ไหน พวกแกรู้บ้างไหม ฮือๆๆ
พวกข้าก็มีเลือดมีเนื้อเหมือนกัน
เพราะอะไรต้องฆ่าพวกข้าด้วย ! เพราะอะไรต้องกินเลือด เนื้อพวกข้าด้วย ทำไมพวกแกต้องกินเลือดเนื้อพวกข้าด้วย ฮือๆ
พวกแกชั่วร้ายเหลือเกิน พวกแกโหดเหี้ยมอำมหิต
พวกแกกินร่างกายข้าทุกส่วน กินจากหัวจรดเท้า กินหู กินลิ้น กินขา กินเลือด กินเนื้อ กินตับไตไส้พุง กินกระดูก ฮือๆ
พวกแกน่ารังเกียจ จิตใจโหดเหี้ยมแล้งน้ำใจ ไม่มีจิตใจที่ดีงาม พวกแกก็ไม่แตกต่างกับพวกสัตว์เดรัจฉาน !
ข้าจะไม่พูดอีกแล้ว ! ร้อยกว่าชีวิตของพวกข้า พวกแก จะคืนให้ได้ยังไงกัน
ไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว ข้าต้องการชีวิตเท่านั้น ! พวกแกทำร้ายพวกข้าให้ได้รับความเจ็บปวดทุกข์ทรมาน มากแค่ไหน พวกข้าก็จะไม่ยอมปล่อยพวกแก
ข้าจะทวงคืน ! จะทำให้พวกแกเจ็บปวดทุกข์ทรมานยิ่งกว่าหลายร้อยเท่า ข้าจะเอาชีวิตพวกแก ! ข้าไม่ต้องการอะไร ข้าต้องการเห็นพวกแกเจ็บปวดเวทนา เลี้ยงพวกข้า แต่สุดท้ายพวกข้าก็ต้องตายอย่างน่าเวทนา
พวกข้าจะทำให้พวกแกตายอย่างน่าสมเพชเช่นกัน !
ตอนนี้มีบางคนที่เลี้ยงและกินพวกข้าก็มาเกิดเป็นหมูแล้วพวกแกกินเนื้อบรรพชน !
กินลูกกินหลานของพวกข้า กินจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ยอมปล่อย ข้าก็จะไม่ปล่อยพวกแกเช่นกัน ข้าจะทำให้พวกแกเจ็บ ปวดทุกข์ทรมาน เป็นโรคหรือโดนพิษตายทีละคนๆ ค่อยๆ ตายอย่างช้าๆ อย่าคิดว่าเมื่อได้รับธรรมะ หนี้กรรมที่พวกแกได้ก่อเอาไว้ ไม่ต้องชดใช้อีก พวกแกสร้างบุญอะไรก็ชดใช้ให้พวกข้าไม่ได้ !”
ฮือๆๆ... (วิญญาณหมูร้องโหยหวนอย่างน่าเวทนา)
พระโพธิสัตว์ฯ : “เจ้าหน้าที่จับดวงวิญญาณนำกลับไป !”
วิญญาณหมู : “อย่า อย่าจับข้าไป ข้าไม่กลับข้าไม่กลับไปนะ !
อย่า... อย่า... อย่า !”...
(วิญญาณออกจากร่าง)

