96เสวนาธรรมบำเพ็ญ

   

居家 (จวี เจีย) การอยู่อาศัย
1.   為人子不晏起，衣被自己整理，晨昏必定省。
   (เหวย เหยิน จื่อ ปู๋ เยี่ยน ฉี่, อี เป้ย จื้อ จี่ เจิ่ง หลี่, เฉิน ฮุน ปี้ ติ้ง สิ่ง)
เมื่อเป็นเด็กอย่าได้นอนตื่นสาย เสื้อผ้าและผ้าห่มต้องพับด้วยตนเอง ยามเช้าและก่อนนอนรู้ทักทายอรุณสวัสดิ์ ราตรีสวัสดิ์ต่อพ่อแม่
(หมายเหตุ ปลูกฝังความเคยชิน ฝึกทำอะไรด้วยตนเอง บ่มเพาะความมีวินัย)
2.   為人子坐不中席、行不中道。
(เหวย เหยิน จื่อ จั้ว ปู้ จง สี, สิง ปู จง เต้า)
เป็นเด็กเวลานั่ง ไม่ควรนั่งตำแหน่งตรงกลาง เวลาเดินไม่ควรเดินตำแหน่งกลาง
3.   為人子出必告、反必面。
(เหวย เหยิน จื่อ ชู ปี้ เก้า, ฝั่น ปี้ เมี่ยน)
เป็นลูกเวลาออกไปไหน หรือกลับจากข้างนอก ควรบอกกล่าวต่อพ่อและแม่
4.   長者與物，須兩手奉接。
(จั่ง เจ่อ อวี่ อู้, ซวี เหลี่ยว โส่ว เฟิ่ง เจีย)
ยามผู้ใหญ่มอบของให้ ควรรับด้วยสองมือรับกิริยานอบน้อม
5.   徐行後長，不疾行先長。
(สวี สิง โฮ่ว จั่ง, ปู้ จี๋ สิง เซียน จั่ง)
เวลาเดินควรเดินตามหลังผู้ใหญ่ อย่ารีบร้อนเดินแซงหน้าผู้ใหญ่
6.   長者立，不可坐；長者來，必起立。
(จั่ง เจ่อ ลี่, ปู้ เข่อ จั้ว, จ่าง เจ่อ ไหล, ปี้ ลี่ ฉี่)
ผู้ใหญ่ยืน อย่าได้นั่ง ขณะผู้ใหญ่เดินผ่านมา ควรลุกขึ้นยืน

7.   不在長者座前踱來踱去。
(ปู้ ไจ้ จ่าง เจ่อ จั้ว เฉียน ตั้ว ไหล ตั้ว ชวี่)
ขณะที่อาวุโสนั่งอยู่ อย่าได้เดินผ่านไปผ่านมาบริเวณด้านหน้า
8.   立不中門，過門不踐門限。
(ลี่ ปู้ จง เหมิน, กั้ว เหมิน ปู๋ เจี้ยน เหมิน เซี่ยน)
ยามยืน ไม่ยืนตรงกลางประตู หากเดินเข้าประตู ไม่ควรเหยียบธรณีประตู
9.   立不一足跛，坐勿展腳如箕，睡眠不仰不伏，右臥如弓。
(ลี่ ปู้ อี จู๋ ป่อ, จั้ว อู้ จัน เจี่ยว หยู จี, ซุ่ย เหมียน ปู้ อี่ ปู้ ฝู, อิ้ว ว่อ หยู กง)
เวลายืน ต้องยืนตัวตรง อย่าได้ยืนพักขา ยามนั่งอย่าได้นั่งกางขากว้าง ยามนอนไม่นอนแผ่หรา ไม่นอนคว่ำ ให้นอนเหมือนดั่ง “弓” (กง) (คันธนู)
10.   同桌吃飯，不另外備美食獨啖。
(ถง จัว ชอ ฟั่น, ปู้ ลิ่ง ไว่ เป้ย เหม่ย สือ ตู่ ตั้น)
ยามนั่งทานอาหารร่วมกับผู้อื่น ไม่ควรเตรียมของอร่อยพิเศษไว้เฉพาะตน
11.不挑剔食之美惡。
(ปู้ เทียว ชื่อ สือ จือ เหม่ย เอ้อ)
ไม่เลือกอาหาร ว่าอร่อยหรือไม่อร่อย
12.食時不歎、不訓斥子弟。
(สือ สือ ปู๋ ทั่น, ปู๋ ซวิ่น ชื่อ จื่อ ตี้)
เวลาทานอาหารไม่ถอนหายใจ ไม่สั่งสอนลูกศิษย์ในขณะที่รับประทานอาหาร
(หมายเหตุ เวลาทานอาหารไม่ควรทอดถอนใจ สั่งสอนหรือด่าว่าผู้น้อย เวลาทานอาหารควรตั้งใจรับประทาน ไม่เหมาะกาลเทศะสั่งสอนผู้อื่น เพราะถ้าทำแบบนี้จะส่งผลกระทบต่อรสชาติอาหารและสุขภาพร่างกาย)

處世 (ฉู่ ซื่อ) การจัดการเรื่องราว
1.   無道人之短，無說己之長。
(อู๋ เต้า เหยิน จือ ต่วน, อู๋ ซัว จี่ จือ ฉาง)
ไม่พาดพิงถึงข้อบกพร่องของผู้อื่น ไม่พูดถึงจุดเด่นของตนเอง
2.   家庭之事，不可向外人言。
(เจีย ถิง จือ ซื่อ, ปู้ เข่อ เซี่ยง ไว่ เหยิน เหยียน)
เรื่องต่างๆของครอบครัว อย่าได้นำเอาไปพูดกับคนข้างนอก
3.   口為禍福之門，話要經一番考慮再說。
(โข่ว เหวย ฮั่ว ฝู จือ เหมิน , ฮว่า เย่า จิง อี้ ฟัน เข่า ลวี่ ไจ้ ซัว )
ปากคือที่มาของเคราะห์ภัยและบุญวาสนา ก่อนพูดสิ่งใดต้องขบคิดพิจารณาให้รอบคอมเสียก่อน จึงค่อยพูด
4.   見失意人，不說得意語；見老年人，不說衰喪話。
(เจี้ยน ซือ อี้ เหยิน, ปู้ ซัว เต๋อ อี้ อวี่, เจี้ยน เหล่า เหนียน เหยิน, ปู้ ซัว อาย ซัง ฮว่า)
เห็นคนอื่นตกอยู่ความผิดหวัง อย่าได้พูดความสมหวังข่มท่าน พบเจอผู้อาวุโสกว่า อย่าได้พูดถึงความเสื่อมถอยและเรื่องราวความตาย
5.   交淺不可言深，絕交不出惡聲。
(เจียว เฉี่ยน ปู้ เข่อ เหยียน เซิน, เจวี๋ย เจียว ปู้ ชู เอ้อ เซิง)
ในยามคบค้าสมาคมกับผู้คนทั้งหลาย อย่าได้พูดอะไรที่ลึกซึ้งสนินสนมเกินไป ยามตัดสัมพันธ์ไมตรี อย่ากล่าวคำพูดที่เลวร้ายจนเกินเหตุ
(หมายเหตุ:คนที่เพิ่งรู้จักกันทั่วไป ไม่ใช่คนสนิท แค่เพียงเจอหน้าก็พยักหน้าให้กัน ต่างฝ่ายยังรู้จักกันไม่ดีพอ จึงไม่ควรพูดถึงอะไรที่สนินเกินไป ต้องดูคน ดูสถานการณ์ที่เหมาะสม มิฉะนั้น อีกฝ่ายจะรู้สึกไม่เกรงใจ)
6.   不侮辱人，不向人開玩笑。
(ปู้ อู หยู่ เหยิน, ปู๋ เซี่ยง เหยิน ไค หวัน เซี่ยว)
ไม่ดูหมิ่นดูแคลนผู้อื่น ไม่ล้อเล่นต่อกระซิกกับคนอื่น
7.   與殘疾人會面，須格外恭敬。
(อวี่ ฉาน จี๋ เหยิน ฮุ่ย เมี่ยน, ซวี เก๋อ ไว่ กง จิ้ง)
พบหน้าผู้ทุพพลภาพ ควรมีจรรยาให้เกียรติและเคารพเขา
8.   於肩挑小販、苦力，莫討便宜。
(อวี๋ เจียน เทียว เสี่ยว ฟั่น, ขู่ ลี่, ม่อ เถ่า เผียน อี๋)
กับพ่อค้าแม่ค้า ผู้ใช้แรงงาน อย่าได้เอารัดเอาเปรียบพวกเขา
9.   施恩求忘，受恩必報；開罪於人須求解，開罪於我應加恕。
(ซือ เอิน ฉิว วั่ง, โซ่ว เอิน ปี้ เป้า, ไค จุ้ย อวี่ เหยิน ซวี ฉิว เจี่ย, ไค จุ้ย อวี๋ หว่อ อิง เจีย ซู่
เผื่อแผ่ความการุณย์กับผู้อื่น วอนตนลืมสิ้นอัตตา หากได้รับคุณ รู้ตอบแทนคุณ สิ่งใดผิดพลาดต่อผู้อื่น พยายามอธิบายให้เขาเข้าใจ หากคนอื่นผิดพลาดต่อเรา เราควรใจกว้าง โอบอ้อมให้อภัย
10.   善人自當親近，須要久敬；惡人自當敬而遠之。
(ซั่น เหยิน จื้อ ตัง ชิน จิ้น , ซวี เย่า จิ่ว จิ้ง , เอ้อ เหยิน จื้อ ตัง จิ้ง เอ๋อ เอวี่ยน จือ)
เจอคนดีมีคุณธรรมควรชิดใกล้ เคารพถึงที่สุด เจอคนไม่ดีควรให้ความเคารพ แต่พยายามวางตัวให้ห่างไว้
11.   遇事要鎮靜，做不到的事，莫妄逞能。
(อวี้ ซื่อ เย่า เจิ้น จิ้ง, จั้ว ปู้ เต้า เตอะ ซื่อ, ม่อ วั่ง เฉิ่ง เหนิง)
ยามเจอเรื่องราวต่างๆสงบอารมณ์ สิ่งใดที่ทำไม่ได้อย่าหลงฝัน เพ้ออวดความสามารถตน
12.   瓜田不納履，李下不整冠。
(กวา เถียน ปู๋ น่า หลวี่, หลี่ เซี่ย ปู้ เจิ่ง ก้วน)
อยู่สวนแตงไม่ก้มผูกรองเท้า อยู่ใต้ต้นพลัมไม่เอื้อมมือจัดหมวก
13.   凡事要合理智，不可偏重感情。
(ฝาน ซื่อ เย่า เหอ หลี่ จื้อ, ปู้ เข่อ เพียน จ้ง กั่น ฉิง)
ไม่ว่าเรื่องใดควรใช้ปัญญามาจัดการให้ถูกหลักเหตุผล อย่าลำเอียงเห็นแก่ความสัมพันธ์ตน
14.   己所不欲，勿施於人。
(จี๋ สั่ว ปู้ อวี้, อู้ ซือ อวี๋ เหยิน)
สิ่งที่ตนเองไม่ต้องการ อย่าได้เอาไปให้ผู้อื่น
15.   凡求教他人的事，必須造門請問。
(ฝาน ฉิว เจี้ยว ทา เหยิน เตอะ ซื่อ, ปี้ ซวี เจ้า เหมิน ฉิ่ง เวิ่น)
ไม่ว่าเรื่องใดที่ขอคำชี้แนะจากผู้อื่น  ควรทำตามระเบียบของสถานนั้น

出門 (ชู เหมิน) ออกจากบ้าน
1.   衣冠不求華美，唯須整潔。
(อี กวน ปู้ ฉิว ฮว๋า ลี่, เหวย ซวี เจิ่ง เจี๋ย)
เสื้อผ้า หมวก การแต่งกายไม่ฉูดฉาด ขอเพียงให้สะอาดเรียบร้อย
2.   見長者，必趨致敬。
(เจี้ยน จ่าง เจ่อ , ปี้ ชวี จื้อ จิ้ง)
พบผู้ใหญ่ ควรแสดงคารพนอบน้อม
3.   登高不呼、不指、不招呼。
(เติง เกา ปู้ ฮู, ปู้ จื่อ, ปู้ เจา ฮู)
ขึ้นเขาสูง หรืออยู่บนที่สูง) ไม่ร้องเรียก ไม่ชี้นิ้ว ไม่ตะโกนทักทาย
(หมายเหตุ ๑) ยามอยู่ที่สูงกว่า เช่นกำลังปีนป่ายอยู่บนที่สูง หรือบนอาคารในชั้นระดับที่สูงกว่า ไม่ควรร้องตะโกนลงมาเรียกคนที่อยู่ด้านล่าง จะทำให้ผู้อื่นงุนงงว่ากำลังเรียกหรือต่อว่าใครกันแน่
(หมายเหตุ ๒ ไม่ชี้ (นิ้วส่งเดช ยามอยู่ที่ระดับสูงกว่า ไม่ชี้มั่วไปมา เช่น ชี้นิ้วว่านั่นภูเขาอะไร นี่สายน้ำอะไร คนที่ด้านล่างเป็นใคร การชี้นิ้วเช่นนี้โดยไม่พูด จะทำให้ผู้อื่นเกิดความรำคาญและสงสัย
(หมายเหตุ ๓ ไม่ตะโกนทักทาย (อยู่บนที่สูงกว่าไม่ตะโกนทักทายข้ามหัวลงมา คนข้างล่างอาจจะงง อาจจะเข้าใจผิดว่ากำลังร้องทักทายใคร
4.   路上不嚼食物、不歌唱。
(ลู่ ซั่ง ปู้ เจี๋ยว สือ อู้, ปู๋ ชั่ง เกอ)
กำลังเดิน ไม่ควรเดินไปเคี้ยวรับประทานอาหารไป ไม่ควรเดินไปกอรปกับร้องเพลงไป
(หมายเหตุ เพื่อสุขภาพอนามัย ไม่เดินไปกินไป เพราะข้างนอกมีฝุ่นละอองมากมาย การร้องเพลงก็เช่นกัน ฝุ่นละอองอาจเข้าปาก อีกทั้งการเดินไปกินไป ร้องเพลงไป เป็นการไม่สำรวมจริยา)
5.   乘車，見長者必下；見幼者，亦須與之頷首為禮。
(เฉิง เชอ, เจี้ยน จั๋ง เจ่อ ปี้ เซี่ย, เจี้ยน อิ้ว เจ่อ, อี้ ซวี อวี่ จือ ฮั่น โส่ว เหวย หลี่)
ขณะนั่งรถ เราซึ่งเป็นผู้น้อย (อายุน้อยกว่า) หากพบเจออาวุโสอายุมากกว่าเรา เราควรลงจากรถทักทายผู้ใหญ่ก่อน เพื่อเป็นการแสดงจริยะ หากเจอผู้อ่อนเยาว์กว่า ควรพยักหน้าให้เกียรติเป็นจริยะต่อเขา
6.   夜必歸家，因事不能歸時，必先告家人。
(เยี่ย ปู้ กุย เจีย, อิน ซื่อ ปู้ เหนิง กุย สือ, ปี้ เซียน ก้าว เจีย เหยิน)
ยามค่ำคืนควรกลับบ้าน หากมีกิจธุระ ไม่อาจควรแจ้งให้คนที่บ้านทราบก่อน
7.   車馬繁雜衝區，不招呼敬禮。
(เชอ หม่า ฝาน จ๋า ชง ชวี, ปู้ เจา ฮู จิ้ง หลี่)
อยู่บนรถม้าสวนทางกันในสถานที่แออัด ไม่ต้องทักทายแสดงความเคารพ
8.   不立在路上久談。
(ปู๋ ลี่ ไจ้ ลู่ ซั่ง จิ่ว ถัน)
ไม่ยืนคุยกันกลางถนนกันเนิ่นนาน (หมายเหตุ ตามประตูทางเข้า ตามบันไดขึ้นลง)
9.   不走馬路中間，越路須先向左右看清，不可與汽車爭路。
(ปู้ โจ่ว หม่า ลู่ จง เจียน, เอวี้ย ลู่ ซวี เซียน เซี่ยง จั่ว อิ้ว คั่น ชิง, ปู้ เข่อ อวี่ ชี่ เช่อ เจิง ลู่)
ไม่เดินกลางถนน ข้ามทางต้องมองซ้ายขวาให้ชัดเจน อย่าได้แย่งเส้นทางกับรถที่วิ่งไปมา
10.   行走時，步履宜穩重，並宜開胸閉口，目向前視。
(สิง โจ่ว สือ, ปู้ หลวี่ อี่ เหวิ่น จ้ง, ปิ้ง อี๋ ไค ซยง ปี้ โข่ว, มู่ เซี่ยง เฉียน ซื่อ)
ขณะเดินเหิน จังหวะย่างก้าวควรมั่นคงสุขุมคัมภีร์ภาพ งามสง่าผึ่งผาย ไม่พูดคุย ตามองไปข้างหน้า
11.遇婦女老弱，應儘先讓路讓座。
(อวี้ ฟู่ หนวี่ เหล่า ลั่ว , อิง จิ่น เซียน ลั่ง ลู่ ลั่ง จั้ว)
พบสตรี คนชรา ควรสละทางให้ไปก่อน หรือเสียสละที่นั่งให้แก่เขา
12.途次有人問路，須詳為指示；問路於人，須隨即稱謝。
(ถู ชื่อ โหย่ว เหยิน เวิ่น ลู่ , ซวี เสียง เว่ย จื่อ ซื่อ , เวิ่น ลู่ อวี๋ เหยิน , ซวี สุย จี๋ เชิง เซี่ย)
ยามมีคนถามทาง ควรชี้ทางบอกรายละเอียดให้ชัดเจน ผู้ถามทางควรกล่าวคำขอบคุณ
13.在舟車上或飛機上，不探首或伸手出窗，並不得隨地涕痰。
(ไจ้ โจว เชอ ซั่ง ฮั่ว เฟย จี ซั่ง , ปู๋ ทั่น โส่ว ฮั่ว เซิน โส่ว ชู ชวง, ปิ้ง ปู้ เต๋อ สุย ตี้ ที่ ถัน)
ขณะอยู่บนเรือ รถ เครื่องบิน ไม่ควรยื่นแขนขาออกนอกหน้าต่าง ไม่ควรถ่มน้ำลายลงบนพื้น

會客 (ฮุ่ย เค่อ) การต้อนรับแขก
1.   見先致敬，熟客道寒暄，生客請姓字、住址。
(เจี้ยน เซียน จื้อ จิ้ง , โสว เค่อ เต้า หัน เซวียน , เซิง เค่อ ฉิ่ง ซิ่ง จื้อ , จู้ จื่อ)
หากเราพบเห็นแขกก่อน ควรให้ความเคารพสูงสูด แขกที่มาพบบ่อยหรือรู้จักมักคุ้นกัน ควรทักทายปราศรัยอย่างเป็นกันเอง แขกแปลกหน้าเพิ่งรู้จักกัน ควรขอที่อยู่ ชื่อนามสกุลกันไว้ (เพื่อว่าเจอกันครั้งหน้าจะได้ไม่ลืม)
2.   及門先趨，為客啟闔。
(จี๋ เหมิน เซียน ชวี, เว่ย เค่อ ฉี่ เหอ)
เปิดประตูให้แขกก่อน และปิดประตูให้แขกก่อน
(หมายเหตุ) ในสมัยก่อน ประตูบ้านมีสองประตู ประตูชั้นนอก กับประตูชั้นใน เมื่อเดินไปสู่ประตู ชั้นนอก ควรให้เกียรติแขกเดินเข้าไปก่อน พอไปถึงประตู้ชั้นใน เจ้าของบ้านต้องรีบเดินนำหน้าเพื่อไปเปิดประตูให้แขก เมื่อแขกเข้าไปข้างในแล้ว เจ้าของบ้านทำหน้าที่ปิดประตู
3.   出門必讓客先行。
(ชู เหมิน ปี้ ลั่ง เค่อ เซียน สิง)
ยามออกจากบ้าน ให้เกียรติแขกเดินนำหน้าออกไปก่อน
4.   入門必為客安座。
(ยู่ เหมิน ปี้ เว่ย เค่อ อัน จั้ว)
เข้าสู่ภายในบ้าน ควรเชิญแขกนั่งเสียก่อน (แนะนำที่นั่งให้แขก ว่าควรนั่งตรงไหน)
5.   室內有他客，應與介紹，先介幼於長、介卑於尊、介近於遠，同倫則介前於後。
(ซื่อ เน่ย โหย่ว ทา เค่อ, อิง อวี่ เจี้ย เซ่า, เซียน เจี้ย อิ้ว อวี๋ จั่ง, เจี้ย เปย อวี๋ จุน, เจี้ย จิ้น อวี๋ เอวี่ยน ถง หลุน เจ๋อ เจี้ย เฉียน อวี่ โฮ่ว)
หากในห้องมีแขกท่านอื่นอยู่ก่อนแล้ว ควรแนะนำให้แขกได้รู้จักกัน ตามด้วยแนะนำผู้เยาว์กว่าให้ผู้ใหญ่รู้จักก่อน อีกทั้งแนะนำผู้ที่มีตำแหน่งเล็กกว่า ให้ผู้ที่มีตำแหน่งสูงกว่าได้รู้จักก่อน รวมไปถึงแนะนำผู้ที่อยู่ใกล้ให้ผู้ที่อยู่ไกลกว่ารู้จักก่อน
6.   敬茶果，先長後幼、先生後熟。
(จิ้ง ฉา กั่ว , เซียน จ่าง โฮ่ว อิ้ว , เซียน เซิง โฮ่ว โสว)
เสิร์ฟน้ำชา เสิร์ฟผลไม้ ควรเสิร์ฟให้ผู้ใหญ่ก่อน แล้วจึงเสิร์ฟให้ผู้เยาว์กว่า หรือเสิร์ฟให้แขกใหม่ก่อนแขกที่มักคุ้นกัน
7.   主人必下座，舉杯讓茶。
(จู่ เหยิน ปี้ เซี่ย จั้ว, จวี่ เปย ยั่ง ฉา)
เจ้าของบ้านควรนั่งลง แล้วยกแก้วเรียนเชิญแขกร่วมดื่มน้ำชา
8.   客去必送致敬，遠方客必送至村外或路口。
(เค่อ ชวี่ ปี้ ซ่ง จื้อ จิ้ง , เอวี่ยน ฟาง เค่อ ปี้ ซ่ง จื้อ ชุน ไว่ ฮั่ว ลู่ โข่ว)
แขกลากลับ ควรออกไปส่งด้วยความเคารพ หากแขกที่มาจากแดนไกล ต้องออกไปส่งถึงนอกเขตหมู่บ้าน หรือไปส่งถึงปากถนน
9.   遠方客專來，須備飲食寢室，導廁所、導沐浴。
(เอวี่ยน ฟาง เค่อ จวน ไหล , ซวี อิ่น สือ ฉิ่น ซื่อ , เต่า เช่อ สั่ว , เต่า มู่ อวี้)
การต้อนรับแขกที่มาจากแดนไกล ควรตระเตรียมอาหาร เครื่องดื่ม ไว้ในห้องนอน นำพาไปแนะนำห้องสุขาและห้องอาบน้ำ
10.   遠方客去，必送至驛站，望車開遠始返。
(เอวี่ยน ฟัง เค่อ ชวี่ , ปี้ ซ่ง จื้อ อี้ จั้น , วั่ง เชอ ไค เอวี่ยน สื่อ ฝั่น)
ยามแขกมาจากแดนไกลจะเดินทางกลับ ควรออกไปส่งถึงที่จอดรถ และยืนรอส่งจนกระทั่งรถลับตาไป จึงค่อยหันหลังกลับ

對眾 (ตุ้ย จ้ง) การปฏิบัติต่อผู้คนทั้งหลาย
1.   他人正談話，不在中間插言。
(ทา เหยิน เจิ้ง ถัน ฮว่า, ปู้ ไจ้ จง เจียน ชา เหยียน)
ขณะที่ผู้อื่นสนทนากัน อย่าได้พูดสอดแทรกกลางคัน
2.   兩人對談，不向中間穿走。
(เหลี่ยง เหยิน ตุ้ย ถัน , ปู๋ เซี่ยง จง เจียน ชวน โจ่ว)
คนสองคนสนทนากัน อย่าได้เดินแทรกผ่านกลางวงสนทนา
3.   不高聲喧嘩擾亂他人視聽。
(ปู้ เกา เซิง เซวียน ฮว๋า เหล่า ล่วน ทา เหยิน ซื่อ ทิง)
อย่าได้ส่งเสียงดังอึกทึก จนผู้อื่นได้ฟังได้เห็น
4.   不橫坐、不橫腿、不捫腳。
(ปู้ เหิง จั้ว, ปู้ เหิง ถุ่ย, ปู้ เหมิน เจี่ยว)
ไม่นั่งกึ่งนอน ไม่นั่งเหยียดขา (ขวางทางคนอื่น) ไม่นั่งจับเท้า หรือเกาขาขณะนั่งอยู่
(หมายเหตุ) 不橫坐ปู้ เหิงจั้ว ไม่นั่งกึ่งนอน เช่นนั่งเอนตัวนอนบนเก้า ขาพาดบนพนักพิงเก้าอี้ หากเรานั่งกึ่งนอนบนเก้าอี้ นอกจากไม่มีจริยะแล้ว ยังทำให้คนอื่นไม่มีที่นั่ง เป็นการไม่ให้เกียรติคนอื่น)
(หมายเหตุ) 不橫腿 ปู้เหิงทุ่ย หมายถึง ไม่นั่งยื่นขาเหยียดตรง อย่างเช่นหากเรานั่งอยู่บริเวณประตู หากเหยียดขาตรงขวางทางคนอื่น หรือนั่งยื่นขาข้างหนึ่งเหยียดตรง ข้างหนึ่งไขว่ห้าง คนที่มีมารยาทหน่อยก็จะบอกว่า ขอโทษขอทางหน่อย ถ้าคนไม่มีมารยาทเขาก็จะก้าวข้ามคุณไป
(หมายเหตุ) 不捫腳ปู้เหมินเจี่ยว ไม่นั่งจับเท้าหรือคลำขา หากเรานั่งไป เกาเท้าไป จะเป็นการเสียมารยาท คนอื่นจะจับมือกับเราก็ไม่กล้าจับ เสริฟน้ำเสริฟอาหารให้ ผู้อื่นเขาก็ไม่กล้ารับ เพราะมือของเราอาจจะสกปรก
5.   不隔席談話。(ปู้ เก๋อ สี ถัน ฮว่า) ไม่ตะโกนข้ามโต๊ะพูดคุยกัน
(หมายเหตุ) ปกติมารยาทระหว่างรับประทานอาหารไม่ควรพูดคุยกัน ถ้านั่งอยู่โต๊ะเดียวกันแล้วพูดคุยกัน บางทีน้ำลายของเราก็อาจจะกระเด็นตกใส่อาหาร ส่วนการพูดคุยข้ามโต๊ะนั้นเป็นการสร้างความวุ่นวาย รบกวนผู้อื่น

6.   坐不掀起椅凳之後方。
(จั้ว ปู้ เซียน ฉี่ อี่ เติ้ง จือ โฮ่ว ฟาง)
เวลานั่งไม่ยกขาเก้าอี้โยกตัวไปมา จนทำให้ผู้อื่นเดือดร้อน
(เวลานั่งหากโยกตัวไปมา ยกขาเก้าอี้ขึ้น ถ้าคนที่เดินผ่านไม่ระวังเดินมาชนเข้า เก้าอี้จะล้มทันที ทำให้คนอื่นไม่พอใจได้)
7.   衣帽不加於他人之衣帽上。
(อี เม่า ปู้ เจีย อวี๋ ทา เหยิน จือ อี เม่า ซั่ง)
ไม่ควรแขวนเสื้อและหมวกทับซ้อนเสื้อและหมวกของผู้อื่น
8.   不向人噴水吐痰。
(ปู๋ เซี่ยง เหยิน เพิน สุ่ย ถู่ ถัน)
ไม่พ่นหรือถ่มน้ำลายตกใส่ผู้อื่น
9.   不向人呵欠、舒伸、噴嚏。
(ปู๋ เซี่ยง เหวิน ฮอ เชี่ยน, ซู เซิน, เพิน ที่)
ไม่อ้าปากหงาวใส่ผู้คน ไม่เหยียดแขนขา ไม่จามใส่คนอื่น