96เสวนาธรรมบำเพ็ญ

พระกษิติครรภ์โพธิสัตว์ :
   “ในวันนี้ได้รับโองการมา จงใช้โอกาสนี้ลบล้างหนี้กรรม”

วิญญาณหมู :   “ฮือๆๆ... ข้าไม่มีอะไรจะพูด ข้าต้องการชีวิตของพวกแก  ชีวิตเท่านั้น พวกแกกินเลือดเนื้อของข้า !...
   อย่ามาจับตัวข้า อย่ามาแตะต้องข้า ไป ! ถอยไปให้พ้น !
   ยามที่พวกแกกินข้า พวกแกรู้บ้างไหมว่าข้าเจ็บปวดแค่ไหน พวกแกรู้บ้างไหม ฮือๆๆ
   พวกข้าก็มีเลือดมีเนื้อเหมือนกัน

          เพราะอะไรต้องฆ่าพวกข้าด้วย ! เพราะอะไรต้องกินเลือด เนื้อพวกข้าด้วย ทำไมพวกแกต้องกินเลือดเนื้อพวกข้าด้วย ฮือๆ
   พวกแกชั่วร้ายเหลือเกิน พวกแกโหดเหี้ยมอำมหิต
   พวกแกกินร่างกายข้าทุกส่วน กินจากหัวจรดเท้า กินหู กินลิ้น กินขา กินเลือด กินเนื้อ กินตับไตไส้พุง กินกระดูก ฮือๆ

   พวกแกน่ารังเกียจ จิตใจโหดเหี้ยมแล้งน้ำใจ ไม่มีจิตใจที่ดีงาม พวกแกก็ไม่แตกต่างกับพวกสัตว์เดรัจฉาน !
   ข้าจะไม่พูดอีกแล้ว ! ร้อยกว่าชีวิตของพวกข้า  พวกแก จะคืนให้ได้ยังไงกัน
   ไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว ข้าต้องการชีวิตเท่านั้น !

   พวกแกทำร้ายพวกข้าให้ได้รับความเจ็บปวดทุกข์ทรมาน มากแค่ไหน พวกข้าก็จะไม่ยอมปล่อยพวกแก
   ข้าจะทวงคืน !  จะทำให้พวกแกเจ็บปวดทุกข์ทรมานยิ่งกว่าหลายร้อยเท่า ข้าจะเอาชีวิตพวกแก !
   ข้าไม่ต้องการอะไร ข้าต้องการเห็นพวกแกเจ็บปวดเวทนา เลี้ยงพวกข้า แต่สุดท้ายพวกข้าก็ต้องตายอย่างน่าเวทนา

   พวกข้าจะทำให้พวกแกตายอย่างน่าสมเพชเช่นกัน !
   ตอนนี้มีบางคนที่เลี้ยงและกินพวกข้าก็มาเกิดเป็นหมูแล้วพวกแกกินเนื้อบรรพชน !
   กินลูกกินหลานของพวกข้า กินจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ยอมปล่อย ข้าก็จะไม่ปล่อยพวกแกเช่นกัน ข้าจะทำให้พวกแกเจ็บ ปวดทุกข์ทรมาน เป็นโรคหรือโดนพิษตายทีละคนๆ ค่อยๆ ตายอย่างช้าๆ
   อย่าคิดว่าเมื่อได้รับธรรมะ หนี้กรรมที่พวกแกได้ก่อเอาไว้ ไม่ต้องชดใช้อีก พวกแกสร้างบุญอะไรก็ชดใช้ให้พวกข้าไม่ได้ !”
   ฮือๆๆ... (วิญญาณหมูร้องโหยหวนอย่างน่าเวทนา)

พระโพธิสัตว์ฯ :  “เจ้าหน้าที่จับดวงวิญญาณนำกลับไป !”

วิญญาณหมู :   “อย่า อย่าจับข้าไป ข้าไม่กลับข้าไม่กลับไปนะ !
      อย่า... อย่า... อย่า !”...                  
(วิญญาณออกจากร่าง)