เพราะเหตุใดจึงต้อง ปล่อยสัตว์ ?
นิพพานสูตร...
สรรพสัตว์ทั้งหลายล้วนมีพุทธจิต
สัตว์ทั้งหลายที่มีวิญญาณรับรู้ความรู้สึก
ล้วนมีพุทธจิตทั้งสิ้น
:lQ3: ฟ้าเบื้องบนนั้นมีคุณธรรม ให้กำเนิดสรรพชีวิต มิอาจทนเห็นสรรพสัตว์ทั้งหลายได้รับเคราะห์ภัยจากการถูกเข่นฆ่า
มนุษย์ควรมี จิตเมตตาปลดปล่อยชีวิตสัตว์ เพื่อให้เขา อยู่รอด มนุษย์ยังต้องการอิสรภาพฉันใด สัตว์ทั้งหลายก็ต้องการ อิสรภาพฉันนั้น
การปล่อยสัตว์เหล่านี้เป็นการช่วยชีวิตสัตว์ให้รอดตายและหลุดพ้นจากด่านมรณะ กลับคืนสู่ป่าเขาลำเนาไพร เมื่อเราทำด้วยเจตนาแห่งความบริสุทธิ์ก็ย่อมได้บุญและบุญนั้นก็ย่อมสนองต่อผู้กระทำ ทำให้เรามีอายุยืนยาว ไปไหนมีแต่มิตร มีแต่คนรักใคร่เมตตา ให้ความเห็นอกเห็นใจและศรัทธาเชื่อถือ จะทำการสิ่งใดก็มีผู้ให้ความร่วมมือจนประสบความ สำเร็จด้วยดี จิตใจชุ่มชื่นเบิกบาน
เมื่อสุขภาพจิตดีก็ทำให้ร่างกายไม่มีโรคภัยเบียดเบียนไปด้วย ส่งผลให้มีสมองแจ่มใส สติปัญญาดี
ผิดกับคนที่ชอบรังแกสัตว์ ฆ่าสัตว์
เช่น ชอบยิงนก ตกปลา ชอบออกป่าล่าสัตว์ รับจ้างฆ่าเป็ด ไก่ วัว ควาย หมู ฯลฯ...
คนพวกนี้มักมีจิตวิปลาสปัญญาอ่อน จิตใจโหดเหี้ยมอำมหิต มีแต่โรคภัยเบียดเบียนบั่นทอนชีวิตให้สั้นลง มักตายก่อนอายุขัยจากอุบัติเหตุด้วยอาการต่างๆ กัน
ถึงแม้จะกลับมาปฏิบัติธรรมก็ต้องพบกับอุปสรรคความ ยากลำบากกว่าคนธรรมดา เพราะมีเจ้ากรรมนายเวรที่ไปฆ่าเขา คอยจ้องขัดขวางและทำร้ายอยู่ ต้องฟันฝ่าอุปสรรคอย่างหนัก หน่วงกว่าจะรอดไปได้
แม้ประกอบการงานใดก็ไม่เจริญรุ่งเรือง เนื่องจากวิบาก กรรมคอยขัดขวางอยู่ ฉะนี้แล