96เสวนาธรรมบำเพ็ญ

 :lQ4:จะเข้าสู่มิติแห่งความว่างของการเวียนว่ายตายเกิดได้อย่างไร
        ไม่ว่าจะบำเพ็ญอยู่ที่บ้านหรือออกบวช ในสายตาของคนทั้งหลายที่มองล้วนเหมือนกันคือ “ เป็นผู้
บำเพ็ญปฏิบัติธรรม ” ไม่ว่าจะกี่ปีกี่สิบปีก็ตาม เมื่อเราได้ยินคนในสังคมนินทาคนกินเจปฏิบัติธรรม
“ จิตใจแย่ที่สุด ”  เรามีความรู้สึกอย่างไร ?  พวกเขาพูดผิดหรือพวกเราต้องสำรวจตัวเอง ?
ขณะที่เราอยู่สถานธรรมเสแสร้งแสดงออกซึ่งจิตพุทธะ พอกลับถึงบ้าน ที่ทำงาน สภาพแวดล้อมและ
ความเป็นอยู่รอบด้าน ก็กลับสู่ใจอันธพาล แสดงออกถึงใจปุถุชนความเห็นแก่ตัว สูญเสียบุคลิกภาพและแบบ
อย่างที่ผู้บำเพ็ญควรจะมี เราก็จะรู้ถึงสาเหตุที่มาของคำพูดเหล่านั้น
         

 : L1 :ผู้บำเพ็ญภายใน ภายนอกไม่เป็นหนึ่ง อีกทั้งสิ่งร้อยรัดทางโลกก็มากมาย อายตนะทั้งหกไม่สะอาด
 “ ตรงนี้ถูกรูปมัด  ตรงนี้สถานการณ์บีบ ” แล้วจะหลุดพ้นทะเลทุกข์ของการเกิดตายได้อย่างไรกัน ? มีบางคนกินเจ ปฏิบัติงานธรรมมาหลายปีเพ้อฝันอยากไปสู่แดนสุขาวดีหรือกลับแดนนิพพาน ดูเหมือนคนเขลาพูดเพ้อเจ้อ

 : L1 :หากว่า
1.   ไม่ตั้งปณิธาน ไม่ลุปณิธานตน
2.   จิตญาณไม่สมบูรณ์
3.   ปัญญาไม่เจริญ

 : L1 :ก็ไม่มีที่ใดจะให้เราไป เสียดายเปล่าที่เกิดมาในวาระการปรกโปรด โอกาสหน้าค่อยกลับมาใหม่
    
 : L1 :คนโบราณกล่าวว่า  “ธรรมจริงทดสอบจริง  ธรรมแท้คนจริงบำเพ็ญ”  มหาธรรมที่ตัดซึ่งการเกิดตาย  
ต้องเป็นผู้มีรากบุญหยั่งลึกจึงจะบำเพ็ญได้  ไม่ใช่เพียงแค่ร่วมวงให้ครึกครื้น  สร้างวาสนาหรือได้ผูกบุญสัมพันธ์
ที่ดีเท่านั้น จึงคำกล่าวว่า  “วัวควายมีพละกำลังแบกหามได้ถึง 1 ตัน ซึ่งมดมีพละกำลังแบกหามได้แค่ข้าวสาร
เมล็ดเดียว” ต่างก็ทำอย่างสุดกำลัง พละกำลังของผู้บำเพ็ญ หากปัญญามีถึงสิบส่วน แต่ทุ่มออกมาไม่ถึงครึ่ง  
จะประสบผลสำเร็จได้หรือ ?

 : L1 :หนทางโลกีย์     -  ชีวิตแสนสั้น  ทุกคนต่างก็คิดวางแผน ช่วงชิงเพื่อให้ชีวิตดียิ่ง ๆ ขึ้น
หนทางบำเพ็ญ   -   อริยะกิจหมื่นแปดร้อยปี  เกิดตายเรื่องใหญ่ กลับไม่รู้จักคิดวางแผนเตือนตนเอง  
ให้ตนได้มีโอกาสปฏิบัติบำเพ็ญ ผู้บำเพ็ญในยุคนี้ไม่จริงใจ ทำแบบขอไปที แค่ได้รายงานผลเท่านั้น

[ จะว่าไปแล้วเห็นงานทางโลกสำคัญกว่าการเกิดตายจึงเป็นการบดบังมโนธรรมสำนึกดั้งเดิมของตน ]