ตอบ

เอกธรรมมรรค

เมื่อท่านฮุ่ยเหนิงเห็นว่าถึงเวลาเผยแพร่ธรรมะ

จึงเดินทางมาถึงวัดฝ่าซิ่งแห่งนครกว่างตง

ในขณะนั้นพระธรรมาจารย์อิ้นจงซึ่งเป็นเจ้าอาวาสกำลังเทศนา

ว่าด้วยมหาปรินิรวาณสูตร และธงริ้วกำลังโบกสะบัดพริ้วๆ

พระภิกษุสองรูปก็โต้เถียงกันว่า

“ผมว่าธงกำลังสั่นไหว”
“หลวงพี่เข้าใจผิด แท้ที่จริงลมมันไหวต่างหาก”
พระทั้งสองรูปต่างโต้เถียงไม่ยอมแพ้แก่กัน และไม่มีทีท่าว่าจะตกลงกันได้
เพราะต่างยึดถือความเห็นของตนเองเป็นใหญ่และถูกต้อง
ท่านฮุ่ยเหนิงจึงเสนอข้อตัดสินว่า
“ผมว่าท่านทั้งสองเข้าใจผิดแล้ว สิ่งที่สั่นไหวนั้นไม่ใช่ธงและลม
แท้ที่จริงเป็นจิตของท่านทั้งสองต่างหาก”
ที่ประชุมในขณะนั้นต่างตื่นตะลึงต่อถ้อยคำของท่านฮุ่ยเหนิง
เจ้าอาวาสอิ้นจงจึงอาราธนาให้ขึ้นนั่งบนอาสนะอันสูง
แล้วซักถามปัญหาสำคัญๆ ในพระสูตรต่างๆ
เมื่อได้รับคำตอบอันชัดแจ้งซึ่งมีค่าสูงกว่าความรู้ที่ได้จากตำรา
พระธรรมาจารย์อิ้นจงจึงกล่าวว่า
“ท่านต้องเป็นบุคคลที่มิใช่ธรรมดา อาตมาได้ฟังข่าวมานานแล้วว่า
บุคคลผู้ซึ่งได้รับมอบผ้ากาสาวพัสตร์ และธรรมะจากพระสังฆปริณายกองค์ที่ห้า
บัดนี้ได้เดินทางลงมาทางทิศใต้เห็นทีท่านจะเป็นบุคคลผู้นั้นแน่แล้ว”
ท่านฮุ่ยเหนิงแสดงกริยาตอบรับโดยอ่อนน้อม
เจ้าอาวาสอิ้นจงจึงทำความเคารพ
และขอให้นำเอาผ้าและบาตรที่ได้รับมอบออกมาให้ที่ประชุมดู พร้อมทั้งซักถามว่า
“เมื่อครั้งที่พระสังฆปริณายกองค์ที่ห้ามอบธรรมะอันเร้นลับ
สำหรับพระสังฆปริณายกให้แก่ท่านนั้น ท่านได้รับคำสั่งสอนอย่างใดบ้าง”
“นอกจากการชี้ให้เห็นแจ้งชัดในธรรมญาณแล้ว
ท่านมิได้ให้คำสอนอะไรเลย ท่านมิได้เอ่ยแม้คำว่าฌาณและวิมุติ” ท่านฮุ่ยเหนิงตอบ
“เอ๊ะ ทำไมถึงเป็นเช่นนั้น” อาจารย์อิ้นจงสงสัย
“เพราะมันจะทำให้เกิดความหมายว่า มีหนทางขึ้นทั้งสองหนทาง
ในทางพุทธธรรมจะมีสองทางไม่ได้ มันมีแต่ทางเดียวเท่านั้น”
“ที่ว่ามีแต่ทางเดียวนั้นคืออะไร อาจารย์อิ้นจงถาม
“ก็ในมหาปรินิรวาณสูตรที่ท่านเทศนาอยู่นั่นเองก็ชี้ให้เห็นอยู่แล้วว่า
ธรรมชาติแห่งความเป็นพุทธะของทุกคน นั่นแหละคือทางเดียว
ตัวอย่างตอนหนึ่งของพระสูตรนั้นมีว่าพระเจ้าเกากุ้ยเต๋อ
ซึ่งเป็นพระโพธิสัตว์องค์หนึ่ง ได้กราบทูลถามพระพุทธเจ้าว่า
พระภิกษุผู้ล่วงปาราชิกสี่อย่างหรือทำอนันตริยกรรมห้าอย่าง
และพวกมิจฉาทิฏฐินอกศาสนาก็ดี
คนเหล่านี้จะได้ชื่อว่าถอนรากเง่าแห่งความมืด
และทำลายธรรรมชาติแห่งความเป็นพุทธะของตนเสียแล้วโดยสิ้นเชิงหรือไม่
พระพุทธเจ้าได้ตรัสตอบว่า
รากเง่าแห่งความดีนั้นมีอยู่สองชนิดคือ ถาวรตลอดอนันตกาล กับไม่ถาวร
แต่ธรรมชาติแห่งความเป็นพุทธะนั้น
จะเป็นของถาวรตลอดอนันตกาลก็ไม่ใช่จะว่าไม่ถาวร ก็ไม่ใช่
เพราะฉะนั้นรากเง่าแห่งความดีของเขาจึงไม่ถูกถอนขึ้นโดยสิ้นเชิง
ท่านฮุ่ยเหนิงได้อธิบายสืบต่อไปว่า
“บัดนี้เป็นที่ชัดเจนแล้วว่าพุทธธรรมมิได้มีสองทาง
แต่ที่ว่ามีทางฝ่ายดีและฝ่ายชั่วนั้นจริงอยู่
แต่เหตุเพราะธรรมชาติแห่งความเป็นพุทธะเป็นของไม่ดี ไม่ชั่ว
เพราะฉะนั้นพุทธธรรมจึงไม่มีถึงสองทาง
ตามความคิดของปุถุชนย่อมเข้าใจว่าส่วนย่อยๆ ของขันธ์และธาตุทั้งหลาย
ย่อมแบ่งออกเป็นสองทาง
แต่ผู้ที่บรรลุธรรมแล้วย่อมเข้าใจได้ว่า

สิ่งเหล่านั้นตามธรรมชาติแห่งความเป็นพุทธะไม่เป็นของคู่เลย”

เหตุแห่งปาราชิกมี ๔ อย่างคือ

๑. เสพสังวาสกับมนุษย์หรือสัตว์ทั้งที่มีชีวิตหรือเป็นศพ

๒. ฆ่ามนุษย์

๓. ขโมยหรือคดโกงทรัพย์ตั้งแต่ ๑ บาสก

๔. อวดธรรมวิเศษที่ไม่มีในตนเอง

ความชั่วที่ถือว่าเป็นอนันตริยกรรมมีอยู่ ๕ อย่างคือ

๑.ฆ่าพ่อ

๒.ฆ่าแม่

๓.ฆ่าพระอรหันต์ ๔.ทำให้เกิดสังฆเพทคือพระสงฆ์แตกแยก

๕.ทำให้พระพุทธองค์ห้อพระโลหิต

กรรมทั้งห้าประการนี้ถือว่าหนักหนาสาหัสที่สุด
แต่ธรรมชาติของพระพุทธะก็มิได้ถอนทิ้งไปจากใครเลย
ตัวอย่างที่ชัดเจนที่สุดก็คือ พระโมคคัลลานะ
ซึ่งเป็นพระอัครสาวกเบื้องซ้ายของพระพุทธองค์
ได้รับคำสรรเสริญว่าเป็นผู้ที่เลิศฤทธิ์
ในอดีตชาติเคยกระทำ ปิตุฆาต และ มาตุฆาต คือฆ่าพ่อแม่ของตนเอง
เพราะหลงคำยุยงของภริยาที่รังเกียจพ่อแม่ตาบอด
พระโมคคัลลานะ จึงลวงพ่อแม่ของตนไปฆ่าด้วยการผลักตกเหว
ด้วยอนันตริยกรรมในครั้งนั้น
มีผลให้พระโมคคัลลานะต้องตกอยู่ในอเวจีนรกนับเป็นกัปกัลป์
ต่เมื่อมาเกิดเป็นพระโมคคัลลานะก็ได้บวชในพระพุทธศาสนา
และสำเร็จเป็นพระอรหันต์
พระโมคคัลลานะระลึกอดีตชาติได้อย่างนี้
จึงยอมให้โจรจับแล้วทุบด้วยท่อนไม้จนกลายแหลกและละเอียดดับขันธ์ปรินิพพาน
แต่สภาวะแห่งธรรมญาณเดิมมิได้แหลกละเอียดไปด้วย
กายเนื้อถูกทำลาย แต่เพียงอย่างเดียว
ธรรมชาติของธรรมญาณ ไม่มีใครทำลายลงไปได้
เพราะฉะนั้นไม่ว่าจิตก่อกรรมหนักเพียงใด
ก็ไม่มีผลแห่งการเปลี่ยนแปลงธรรมชาติของธรรมญาณเลย
ธรรมญาณ เป็น ธรรมะอันแท้จริงของตนเอง
เพราะฉะนั้นจึงเป็นแต่เพียงหนทางเดียว มิได้เป็นหนทางคู่
เพราะไม่มีการเปลี่ยนแปลงสภาวะดั้งเดิมของธรรมญาณ
ทำไมจึงเป็นอย่างนี้
คำตอบน่าจะอยู่ที่ว่า เพราะธรรมญาณ เป็น อสังขตธรรม
ไม่มีรูปลักษณ์ใดๆ เพราะเหตุนี้จึงไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้เลย
หนทางอันแท้จริง ของธรรมญาณจึงเป็น “เอกธรรมมรรค”

Re: เอกธรรมมรรค